Większość gatunków drzew już w lipcu zmniejsza poziom aktywności, odprowadzając składniki rezerwowe z liści do pnia i korzeni. Drzewa liściaste zrzucają liście w związku z małą ilością światła w zimie, potrzebną do przeprowadzenia fotosyntezy. Kiedy liść jest niedożywiony z powodu ustania przewodnictwa wody, obumiera i spada. Zachowanie drzew liściastych jesienią jest bardzo rozsądne, gdy od października wieją silne wiatry, korona dorosłego drzewa wygląda tak, jakby żaglowiec o trzydziestometrowym maszcie zwinął swój główny żagiel, zmniejszając w ten sposób opór wiatru. Każda zima, którą gatunki drzew liściastych przetrwały, dowodzi, że wysiłek corocznej produkcji liści jest uzasadniony. Inaczej niż drzewa liściaste, drzewa  iglaste zimą zachowują zielone igły, nie przejmując się coroczną regeneracją. Dla ich ochrony przed przemarznięciem magazynują środki przeciwmrozowe. Aby zapobiec wyparowywaniu wody zimą, powierzchnia igieł powlekana jest grubą warstwą wosku. Śnieg tworzący białe czapy na koronach drzew, które możemy podziwiać w czasie spacerów po lesie, oprócz walorów estetycznych, jest istotnym zagrożeniem dla poszczególnych gatunków drzew. Podczas obfitych opadów mokrego śniegu, nadmiernie obciążone gałęzie łamią się, a nie dostosowane młode osobniki przygniatane są do ziemi bez możliwości powrotu do pozycji pionowej. Podobne działanie do śniegu ma szadź. Gdy mgła pojawi się przy ujemnych temperaturach, delikatne kropelki osiadają na gałęziach i igłach - cały las pokryty jest skrzącymi się kryształkami lodu, tworząc baśniowy krajobraz.

Tekst: J. Różański